شبهای مدینه خداحافظ ؛ سکوت را برایتان ابدی نمی بینم

یا فاطمه الزهرا سلام علیک
باز هم آمده‏ ام، با دلى لبریز از شوق و با چشمانى در انتظار. آمده‏ ام تا یکبار دیگر در آستانه، سر ادب در خاک تواضع نهم و راز مگو را، همچون سفره دل عاشقان مهجور، پیش تو بگشایم. زمانه غریبى است و بوى غربت چیزى نیست که مشام ما آن را حس نکند، اما عطر آشنایى هم وجود دارد.

یا سیده ‏نساء العالمین

اگر عده‏اى ولایت‏ را همچون طعامى دیر هضم میابند، انبوهى عظیم هم، آن را همچون شراب طهور، همچون تسنیم‏ و کوثر می دانند و جرعه جرعه جان‏ تشنه خود را از زلال آن سیراب می کنند.

مادر سادات

اگر کسانى تجربه زیستن بى ‏ولا را می آموزند که در حقیقت، نوعى‏ مرگ تدریجى است، جماعت این مملکت نیز، زندگى بدون ولا را غیرممکن ‏می دانند و با ولایت‏، عشق می کنند، با محبت‏ نفس می کشند و با "مودت‏ ذى‏ القربى‏" زنده‏ اند. کوثر اهل بیت‏، براى اینان مایه حیات و سرمایه برکت است.

بانوى معصوم
بگذار جمعى فراریان از دین، گریز پایان از معنویت، دل باختگان به آزادى! ، به ‏مقدسات پوزخند بزنند. این، میزان شعورشان را نشان می دهد. اینان چه می فهمند عصمت و عفاف چه رنگی است! چه می دانند تعالى‏ روحى‏ چه صیغه‏ اى است. در این عرصه، باید خانواده‏ هاى شهدا لب به سخن بگشایند و سرود ایمان سر دهند و شعر باور بسرایند. باید فرزندان فقه و فتوا، تجربه برترین قانون ‏مدارى را در سایه‏ تعبد بازگو کنند. 

سیده رضیه مرضیه
از خفاشان خو گرفته به ظلمت و گریزان از نور، چه انتظارى است که به ستایش ‏خورشید بپردازند! مگر کسى که صحن و سراى دلش را از ولاى بیگانه نشسته باشد، می تواند ذوى ‏القربى را مهمان خود کند؟ مگر محببت بت و خدا در یک دل می گنجد؟ از آنان که "صنم‏" را از "صمد" نمی شناسند، چه انتظارى است؟

ای دختر خدیجه و ای دختر پیامبر خدا
چه می توان کرد که دل هایى، هوس حضور در سواحل‏ دریاى ترکیه دارند، جان هایى در لجنزار غرب سیراب می شوند، کسانى هم در پى‏ فسق و گناهند، اما پشت‏ شعار "آزادى" سنگر گرفته‏ اند.
از این ها که بگذریم، میلیون ها دل عارف و جان ‏شیفته است که یک لحظه حضور در رواق روشن یک حرم را با عمرى تنفس در عفونت ‏آباد فرنگ، عوض نمی کنند و دو رکعت نماز خاشعانه در حریم یک ولی خدا را، به هیچ لذت و تفریحى ‏نمی فروشند.

وقتى یک زیارت بامعرفت برابر با هزار حج و عمره مقبول است، کدام‏ سرمایه‏ گذارى به سودآورى و بهره ‏ورى این تجارت معنوى مى‏رسد؟

اصلا آیا آن چشم و گوش بسته ‏ها و مهر به قلب خورده ها، می دانند زیارت چه طعمى دارد؟ آنها که جز شکم‏ و شهوت، چیزى درک نمی کنند، برایشان لرزیدن شانه‏ هاى ‏یک زائر در برابر یک ضریح، گنگ و ناشناخته است، و جارى شدن اشک بر پهناى صورت و هق‏هق گریه‏ هاى عاشقانه، نامفهوم است.

ای مادران جوانان بهشتی
خدا را شاکریم که طعم محبت ‏شما را به ما چشانده است. می فهمیم توسل یعنى چه، تبرک را لمس میکنیم و باور داریم. پشتوانه‏ اى داریم که نامش شفاعت است. از سیر و سلوکى برخور داریم با عنوان تقرب‏. باز هم شکر که اینها سرمایه‏ هاى ماست و خدا کند که این ها را نبازیم.

از شما آموخته ‏ایم که فقر پاک، بهتر از ثروت ناپاک است. گمنامى هم اگر با دیندارى همراه باشد، باز هم خریداریم.

ای مادر سادات
هنوز هم محتاجم و نیازمند. نیازم به قدر کرم شماست. تو را به پدر و شوهرت قسم رهایم نکن، دوست دارم همچنان اسیر شما باشم، بسته درگاهتان، دل بسته مودتان.